chmureczka

Chciałabym zasnąć i zapomnieć.
A gdy wstanę - być inną osobą.
Zakochać się w kimś, kto mnie kocha.
A jest taki ktoś.
Znam go, aż za dobrze,
A nie potrafię odwzajemnić jego uczucia.
Chcę być szczęśliwa - choć raz, przez moment.
Choć raz przez sekunde sie uśmiechnąć.
Nie bać się spojrzeć w przyszłość.
Wiedzieć, że tam będzie ktoś na mnie czekał...
Ktoś, kogo kocham, kto jest najcenniejszy na świecie.
Ktoś, dzięki komu zapomnę o smutku.
I przez kogo już nigdy nie zapłaczę.

P.S. PAMIĘTAJCIE, ŻE ZNAM JUZ TEKSTY, ŻE ZAMIESZCZAM ŚMIECIE, WIĘC NIE POWTARZAJCIĘ SIE. Z GÓRY DZIĘKI      PANIE WOJEWÓDZKI

Burzę ten świat - ten świat co mnie rani.
To wszystko, co widzę; to wszystko, co czuję.
Nie chcę już tego, nie chcę go znać.
Tego chłopaka, co zaczarował mój świat.
Nie chcę patrzeć na ten świat - nie chcę w nim żyć.
Chcę natomiast zrozumieć to, co czuję.
Chcę zrozumieć dlaczego kocham, dlaczego płaczę.
Chcę wiedzieć dlaczego mój świat jest bez niego zimny, szary...
Dlaczego nie potrafie o nim zapomnieć, po prostu zapomnieć?!
Dlaczego Bóg mi nie pozwala?!
Dlaczego chce, abym cierpiała?!

Patrzę przez okno, na ten szary świat.
Na te chmury z dymu, na stoczniowe kominy.
Patrzę na to co dzień, bez wyjątku.
Ale zaraz za kominami widzę las i resztę miasta.
Z 9 pietra widzę, jak wielke jest moje miasto.
I patrzę przed siebie nieruchomo, ze szklistymi oczami.
Wypełnionymi łazami.
Pełnymi bólu, cierpienia, miłości.
I zastanawiam się nad tym, dlaczego Cię kocham.
Skoro tak wielkie jest moje miasto,
To świat jest przeogromny.
A mój świat teraz jest tylko Toba...
I nadal nie wiem, jak to możliwe.

Wzbijam sie w niebo.
Lecę na skrzydłach.
Lekko pod chmurami jest szczyt mego lotu.
Stąd obserwuję co się dzieje na ziemi...
Lecz chodniki są puste...
Tu nikogo nie ma.
Ale moment...
Widzę...
Widzę chłopaka - blondyna, średniego wzrostu.
On na mnie patrzy, uśmicha się, staje w miejscu.
Spogląda jak na słońce, jak na zwiastun z nieba.
Ja jednak dziwię się, dlaczego wokół nie ma ludzi.
On czyta w myślach, wie jakie jest moje zmartwienie.
Ja jednak pytam go, gdzie są wszyscy.
Odpowiada mi, że nie ma nikogo i powinnam wiedzieć dlaczego.
Moja mina jednak dalej ma niezrozumiały wyraz.
On mi odpowiada: Przecież ja jestem Twoim całym światem.

Dzisiaj jest święto.
Święto tych, których serca już zgasly.
Święto tych, którzy nas opuścili.
Ale oni żyją.
Żyją nadal, choć ich nie ma.
Bo życiem nie jest wcale cialo.
Życiem jest wspomniana dusza.
Dusza, która otacza każdego z nas.
Dusza zmarlego, który byl kimś ważnym.
Dusza, któtra czuwa nad nami przez caly czas.